Sinopsis
Los poemas del libro El unicornio y el delirio son, realmente, poemas de mi adolescencia, ya que su escritura comenzó –si mal no recuerdo– alrededor de 2007 y concluyó en 2011. En el título hay una referencia a los seis tapices flamencos reunidos bajo el título «La dama y el unicorniο», especialmente al sexto tapiz, al que acompañan las palabras «À mon seul désir», es decir, «A mi único deseo». Veo cada libro mío –tanto los que han sido publicados por el momento como los que serán publicados en el futuro– como un registro de la época en la que están escritos, como una grabación de cada período de mi vida. Este libro difiere un poco de ello, porque la edad a la que lo escribí no me permitió ni siquiera darme cuenta de mi obsesión con la totalidad. Pero puedo ver en estos poemas todo lo que estaba en mi mente en ese momento: el despertar de mi identidad política, mi atracción por el lado oscuro de las cosas (la muerte y el mal) y mi profunda curiosidad por los cuentos de hadas, mitos, leyendas y su significado habitualmente terrible. Esto es algo que percibí especialmente en mí misma mientras escribía lo que venía después de El unicornio y el delirio: en todo hay un significado oculto y terrible, como en la vida misma; en todas partes existe el horror. Así que tal vez este libro, que fue el primer libro, no fuese más que una confesión de la mayor exigencia que tengo al escribir poemas: entonar un canto al infierno. Τα ποιήματα του βιβλίου «Ο Μονόκερως και η Ψύχωση» είναι, στην πραγματικότητα, ποιήματα της εφηβείας μου, αφού η συγγραφή τους ξεκίνησε –αν θυμάμαι καλά– γύρω στο 2007 και ολοκληρώθηκε το 2011. Μέσα στον τίτλο βρίσκεται μία αναφορά στα έξι φλαμανδικά παραπετάσματα που ονομάστηκαν «La dama y el unicornio», ειδικά στο έκτο παραπέτασμα, το οποίο συνοδεύουν τα λόγια «À mon seul désir», δηλαδή «a mi sólo deseo». Βλέπω κάθε βιβλίο μου –τόσο αυτά που έχουν εκδοθεί προς το παρόν όσο και αυτά που θα εκδοθούν στο μέλλον– σαν μία καταγραφή της εποχής κατά την οποία γράφονται, σαν μία καταγραφή της εκάστοτε περιόδου της ζωής μου. Το βιβλίο «Ο Μονόκερως και η Ψύχωση» διαφέρει λίγο ως προς αυτό, διότι η ηλικία κατά την οποία το έγραφα δεν μου επέτρεπε να συνειδητοποιήσω ακόμη την εμμονή μου με την ολότητα. Μπορώ να διακρίνω όμως σε αυτά τα ποιήματα όλα αυτά τα οποία υπήρχαν στον νου μου εκείνη την εποχή: η αφύπνιση της πολιτικής μου ταυτότητας, η έλξη μου από τη σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων (τον θάνατο και το κακό), καθώς και η βαθιά μου περιέργεια για τα παραμύθια, τους μύθους, τους θρύλους και το συνήθως τρομερό τους νόημα. Ειδικά αυτό είναι κάτι που αντιλήφθηκα στον εαυτό μου και ενόσω έγραφα αυτά που ήρθαν ύστερα από τον «Μονόκερω»: Σε καθετί υπάρχει ένα κρυφό και τρομερό νόημα, όπως στην ίδια τη ζωή· παντού υπάρχει η φρίκη. Ίσως λοιπόν αυτό το βιβλίο, που ήταν και το πρώτο βιβλίο, να μην ήταν παρά μια ομολογία της μεγαλύτερης αξίωσης που έχω γράφοντας ποιήματα: να πω ένα τραγούδι για την κόλαση.
Más libros del autor
